ลักษณะของทัศนศิลป์พื้นบ้าน:

1. การใช้วัสดุธรรมชาติ:

   • ทัศนศิลป์พื้นบ้านมักใช้วัสดุที่สามารถหาได้ในท้องถิ่น เช่น ไม้, หวาย, ดิน, ผ้า, ไม้ไผ่ หรือ เส้นใยจากพืช ซึ่งเป็นวัสดุที่มีอยู่ในธรรมชาติ

2. สะท้อนชีวิตประจำวัน:

   • งานศิลปะพื้นบ้านมักสะท้อนถึง ชีวิตประจำวัน, การดำรงชีวิต, และ ธรรมชาติ เช่น งาน จิตรกรรมฝาผนัง, เครื่องปั้นดินเผา, การทอผ้า, งานจักสาน, หรือการทำ เครื่องประดับ และ เครื่องใช้ต่างๆ

3. ความสัมพันธ์กับศาสนาและความเชื่อ:

   • ทัศนศิลป์พื้นบ้านมักมีความเชื่อมโยงกับ ศาสนา, พิธีกรรม, หรือ ความเชื่อท้องถิ่น เช่น ภาพวาดใน วัด, รูปปั้น, หรือการตกแต่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อในชีวิต

4. การถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น:

   • เป็นการถ่ายทอด ทักษะ, เทคนิค, และ ความรู้ทางศิลปะ จากรุ่นสู่รุ่น โดยไม่ผ่านการศึกษาในสถาบันการศึกษา แต่จะสืบทอดจาก ครูบาอาจารย์ หรือ ผู้มีประสบการณ์ ในท้องถิ่น

5. การใช้ในชีวิตประจำวัน:

   • ทัศนศิลป์พื้นบ้านมักถูกนำมาใช้ใน การประดับตกแต่ง หรือ เครื่องใช้ ในชีวิตประจำวัน เช่น ผ้าทอ ที่มีลวดลายสวยงาม, เครื่องปั้นดินเผา, หรือ เครื่องจักสาน ที่ใช้ในกิจกรรมต่างๆ ของชุมชน

ตัวอย่างของทัศนศิลป์พื้นบ้าน:

• งานปั้นดินเผาเกาะเกร็ด: งานปั้นดินเผาที่มีลวดลายสวยงามและเป็นเอกลักษณ์ของท้องถิ่น

• ผ้าทอลายพื้นบ้าน: เช่น ผ้าฝ้ายทอมือที่มีลวดลายเฉพาะท้องถิ่น

• การทำเครื่องจักสาน: งานจักสานจากไม้ไผ่หรือหวาย เช่น กระเป๋าหวาย, กระเช้าหวาย

• จิตรกรรมฝาผนังวัด: งานจิตรกรรมที่มักใช้ในวัดเพื่อเล่าเรื่องพุทธประวัติหรือเรื่องทางศาสนา

สรุป:

ทัศนศิลป์พื้นบ้าน คือ ศิลปะ ที่มีการสร้างสรรค์จากภูมิปัญญาท้องถิ่นและสะท้อนถึง ชีวิตประจำวัน, ความเชื่อ, และ วัฒนธรรม โดยการใช้วัสดุธรรมชาติและเทคนิคที่ถ่ายทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ผลงานทัศนศิลป์เหล่านี้มักจะมีการใช้งานในชีวิตจริงและสะท้อนถึงเอกลักษณ์ของท้องถิ่นนั้นๆ